Naäman – gedachten bij het verhaal van een machtige krijgsman

Bij het lezen van het verhaal over Naäman, de bevelhebber van het Aramese leger – het huidige Syrië, valt mijn oog vooral op iemand met een bijrol. Tussen neus en lippen wordt ze genoemd: een Israelisch meisje, die – ontvoerd door een bende – de vrouw van de machtige krijgsheer dient. Als ze hoort van Naämans’ huidziekte, wijst de slaafgemaakte haar meesteres de weg: ‘Och, was mijn heer maar bij de profeet die in Samaria is; dan zou die zijn melaatsheid bij hem wegnemen.’ (2 Koningen 5:3)

Bewogenheid

Je hoort haar het haast verzuchten. Er klinkt bewogenheid in door. Haar meesters waren dan misschien wel niet haar ontvoerders, maar het meisje was tegen haar wil in vijandelijk gebied. De slavin had het wonder ook voor zichzelf kunnen houden. Haar meesters wisten toch niet beter. Maar dat doet ze niet. Ze gebruikt haar stem, kiest voor de liefde en zegt zonder twijfel of de profeet wel of niet zal genezen: ‘Bij Elisa moet je zijn.’ Ze deelt het als een gegeven, waarbij ze misschien wel haar nek riskeert. In die tijd richtte je namelijk niet zomaar het woord tot je meesters. Tenzij je een intieme relatie had, misschien.

De slaafgemaakte spreekt met autoriteit

Het meisje spreekt bovendien met autoriteit: ze weet wie ze is en van wie. Niet alleen van haar meesteres, want ze dient een hogere macht. Haar hart behoort JHWH toe. Ze hoort bij haar God, wiens profeet elders wonderen doet. Vanuit die autoriteit durft ze haar stem te gebruiken. Het is misschien wel Naämans enige kans op een ontmoeting met die God. Zonder haar moed om de meester aan te spreken over een, naar ik meen, toch gevoelig onderwerp; had dit verhaal er heel anders uitgezien. Het blijft natuurlijk gissen, maar in dat geval was Naäman als onreine misschien wel verstoten uit de gemeenschap – dat was in Israël althans gebruikelijk. In dat geval waren hij en zijn gevolg misschien niet tot geloof gekomen, want later in het verhaal suggereert hij zijn eigen goden wel degelijk verzocht te hebben. Maar omdat zij weet wie ze is en vertrouwt op haar God, spreekt ze vrijmoedig. Want dat is wat je doet als je weet wie je bent.

Juist daarom is het belangrijk om ons te verankeren in Zijn liefde. Onze identiteit in Christus te omarmen. Heb je ook behoefte om te horen wie je bent in de ogen van je Maker? Kom ook naar klooster Soeterbeeck, vrijdag 2 mei, en ontdek je identiteit in Christus.

In de veertigdagentijd hoop ik wekelijks een overdenking te delen. Krijg automatisch een mailtje bij nieuwe berichten en abonneer je op mijn Substack of deel het verhaal met iemand in je omgeving: