Sinti-zangeres Lisa Weiss bevindt zich op het moment van het interview in haar woonwagen, aan de bosrand van Venlo. Haar geboortegrond. Maar het was een lange reis om daar te komen, één vol bloed, zweet en tranen. “Het heeft vijfenveertig jaar geduurd,” vertelt ze. 

Het zwervende zigeunerbestaan loopt parallel aan Lisa’s levensreis, een tocht van vallen en opstaan. Weiss: “Ik ben geboren in een oude woonwagen. Mijn moeder woonde hier op het woonwagenkamp in Venlo en de familie van mijn vader woonde in Den Haag, dus we pendelden op en neer met de woonwagen. Mijn moeder was half Sinti, maar op het kamp sprak niemand de taal. Toen mijn ouders scheidden, bleef ik bij mijn moeder. Tussen mijn eerste en vijfde jaar hoorde ik dus alleen Sinti bij mijn vaders familie.”

“Mijn identiteit werd uitgewist”

“Mijn moeder hertrouwde. Mijn naam werd veranderd en mijn jeugd en identiteit werden uitgewist. Ik mocht mijn vader niet zien. Maar in mij leefde een kleine subcultuur. Mijn droom en herinneringen leefde in mij voort. Door de jaren heen heb ik de Sinti-cultuur beetje bij beetje terug gehaald door liederen te schrijven en te zingen.” Na de scheiding van haar ouders duurde het achtentwintig jaar voor ze haar vader weer zag: “Toen ik voor het eerst bij mijn vader in de familie kwam, vroeg hij wat aan mij in het Sinti. Zonder het te beseffen, reageerde ik. Wat doe je nu, hoe weet je wat ik zei – vroeg hij. Schijnbaar heb ik als kind de taal onbewust opgeslagen.”

Lees het interview op de website van de Edesche Concertzaal 》